İşte geldim burdayım

Geldim. Hangi işte ustayım peki? Bilmiyorum. Sonunda evime kavuştum. 10 gün boyunca otel yemeği yemek, otel odasında uyumak gerçekten sıkıcıymış. İyi ki hayatımın bir kısmının otellerde geçeceği bir hayat tarzı seçmemişim. Bir yere ait olmadan oradan oraya gitme fikri güzel, ama otelde kalmak olmasın bu fikrin içinde.
Perşembe günü doğumgünümdü. Ben bu günü ailemden, sevdiklerimden uzak geçireceğim diye üzülürken yeni tanıştığım insanlar bana sürpiz yaparak doğumgünü pastası üflememi sağladılar. Çok duygulandırdılar beni. Bir de anladım ki facebooka doğum tarihini yazmayınca, doğumgününü kutlayan insan sayısı azalıyormuş. İyi mi bu kötü mü onu bilemedim. Otel misafir ilişkileri bile çok güzel bir mesajla kutladı diye mutlu oldum ben gerçi. O yüzden sayı fazla da önemli olmamalı değil mi? Hem bütün dünya kutluor benim doğumgünümü:) Beni mutlu eden herkese çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız!
Eğitimde bir ders kapsamında 10 yıl sonraki tarihi atarak defterimize o günümüzü anlattık. Farkettim ki ne kariyer ne para ben hep sevdiklerimi yazmışım iyi ki varlar diye. Bu da iyi mi kötü mü bilemedim. Zaten bunu yazmak zorunda mıyız diye yakınan bir bendim. Alice Harikalar Diyarı kitabında yolun kaybeden Alice karşısına çıka kart adama yolu sormuş, nereye gittiğini sormş kart adam, Alice bilmediğini söylemiş. "O zaman ben sana yol gösteremem" demiş kart adam. "Ya bilmek istemiyorsak?" diye mırıldanıyordum ki eğitimenimiz duydu. Bilmek istememek gibibir şansımız yok mu yani başarılı olmak için? Akışa bıraksak olmaz mı? İnsan hayal ettiği müddetçe yaşarmış öyle der annem. Hayallerim niye bu kadar karmaşık, hayat karmaşık diye mi o zaman? Bilemedim. Aklımda sorular işte geldim burdayım! Mutluyum, huzurluyum,sağlıklıyım. Gerisi boş onu biliyorum!