Kalbim ellerim kadar küçük değil!!

Bu gece sabaha kadar uyumamak istiyorum. Sabah da uyumak istemiyorum hatta. Bütün yapamadıklarımı bu gece yapmak istiyorum. Ama bilgisayarın başından kalkıp da birşey yapmaya üşeniyorum. Sürekli liste yapmaktan bıktım. Listeyi azaltamamaktan da...Bu hafta çook işler hallettim yine ama daha çoook bekleyen iş var...Sürekli başkalarını düşünmekten vazgeçmeyi diliyorum. Biraz bencil olmayı..Herkesi aynı anda mutlu edemem bunu kabul etmem gerek. Ama onların mutluluğu benim mutuluğum değil midir? Bir de şöyle birşey farkettim. Ben hayatımdaki çok değer verdiğim,çok sevdiğim insanlardansa daha az önemsediğim insanlara daha iyi davranıyorum. Onların memnuniyetini daha önemsiyorum. En yakınımdakileri kırmazmışım gibi düşünüyorum ya da onları sürekli memnun etmeme gerek yokmuş gibi. İnsan en yakınındakine en rahat kızabiliyor bence. Nazının geçiceğini biliyor. Birinin sana kırılması seni önemsediğini gösteriyor aslında. Nereden geldim ben buraya...Ne komik, hiç şu an öyle bir durumda da değilim aslında. Memnun etme meselesinden geldim, buldum. Stadyumda evlensek memnun edebilir miyiz herkesi acaba? 1000 kişi çağırabiliriz o zaman:) Babam da şarkı söyler..Haha o zaman eminim herkes nerede, ne şartta olursa çok eğlenir zaten:)

Not: Ben üzerinde kalp deseni olan şeyleri pek sevmem. Ama bu kalbi çok sevmişim ki fotoğrafını çekmişim. Şimdi de sevdim. Sanki böyle kocaman bir kalbim var ama kimse kalbimin o kadar büyük olduğunu bilmiyor gibi geliyor. Kalbim ellerim kadar küçük değil...Evet, gerçekten değil..